{ முள்ளிவாய்க்காலின் மே 18 }
[2009 ஈழப்போரின் கடைசிகட்ட போர்ச்சூழல் நடுவே மாட்டிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு தமிழனின் குமுரலே இந்த கவிதை]

ராணுவம் கார்மேகங்களாக சூழ்ந்தது.
பல உடல்கள் கருநாகங்களாக சுருண்டது !
தமிழ்மானம் காக்க பல உயிர்கள் எழுந்தது.
அவமானம் பட்டு தாய்மடியில் விழுந்தது !

சுற்றியிருப்பது கடல்லல்ல.
சுட்ட உறவுகளின் ரத்தமே !
காற்றிலிருப்பது சுவாசமல்ல.
காட்டுபுலிகளின் சைனைடு வாசமே !

ஈழத்தை வறுமை வாட்டின.
பல உடல்கள் எலும்பை காட்டின !
முள்ளிகஞ்சி சாவை விரட்டின.
இறுதியில் கஞ்சியும் மாய்ந்தன !

தமிழ்போல இனிதாக ஏதுமில்லை.
அதைவிட இனிதான தோட்டாவை இனித்தேன் !
என் இனம்போல வலுவான இனமில்லை.
அதைவிட வலுவான துரோகத்தை கசந்தேன் !

பஞ்சம் பிழைக்க வந்தோம் என்றார்கள் !
ஆனால் அவர் வணங்கும்
புத்தன் மண்ணின் மூத்தகுடிகள்
நாங்கள் என்று மறந்தார்கள் !

மீனை பிதுக்கி நீரை
இழுப்பதுபோல !
என் அங்கம் பிதுக்கி சங்கதமிழை
எடுக்க பார்த்தார்கள் !

கடவுள் அளித்த உயிரை திருப்பி கேட்டு
கடங்காரனாக வந்தான் !
கடைசி ஆசையை கேட்டுக்கொள்ள
வரம் ஒன்றையும் தந்தான் !

மறுபிறவி ஒன்றிருந்தால்
தமிழனாக மட்டும் பிறக்ககூடாது !
பிறந்தால் என் மகள் (தமிழ்)
என் கண்முன் சிதைய கூடும் !

(கண்கள் ரத்த கண்ணீருடன் மூடின தமிழ்தாய்யை பார்க்க செல்லுவதற்க்காக )
--[ எம் . ஜீ. ஆர் ]